سامانه جامع معاونت فرهنگی اجتماعی

انجمن علمی دانشجویی ادیان و عرفان

نوروز و نوبهار

حديث عيداني

نوع درخواست:	رویداد های علمی و آموزشی (سمینار)
سطح برگزاری:	کشوری
سخنران:	عسکر بهرامی کهیش‌نژاد
تاریخ برگزاری:	پنجشنبه, 28 اسفند 1399
مکان برگزاری:	اسکای روم
مدت زمان برنامه(دقیقه):	90
تعداد افراد شرکت کننده:	30

انجمن علمی دانشجویی ادیان و عرفان معاونت فرهنگی اجتماعی دانشگاه الزهرا(س) با همکاری گروه ادیان و عرفان دانشگاه الزهرا(س) به مناسبت عید نوروز، وبینار"نوروز و نوبهار" با هدف آشنایی دانشجویان با ریشه‌ها و نمادهای مربوط به نوروز با سخنرانی آقای دکتر عسکر بهرامی در روز پنج شنبه 28 اسفندماه 1399 از ساعت 17:30 الی 19:00 باحضور 30 نفر از علاقمندان در فضای اسکای روم برگزار کرد. این برنامه ی آموزشی فرهنگی با سخنرانی آقای دکتر عسکر بهرامی عضو هیئت علمی در بنیاد دایره المعارف اسلامی و حضور صحبت خانم دکتر هوشنگی عضو هیئت علمی دانشگاه الزهرا و دیگر اساتید بزرگوار دانشگاه و با حضور اعضای انجمن و دانشجویان ادیان و عرفان در باب ریشه ها و آیین های مربوط به نوروز به اجرا رسید که در ادامه به آن ها اشاره می شود. در ابتدای امر آقای دکتر بهرامی سخنرانی داشتند. ارائه سخنرانی ایشان تقریبا 60 دقیقه طول کشید و پس از آن خانم دکتر هوشنگی سوالات کاربران را که در صفحه پیام مطرح می کردند از حضور آقای دکتر بهرامی پرسیدند. در انتها یک ویدئو تبریک نوروز برای حاضران پخش شد و خانم دکتر هوشنگی از قبول دعوت آقای دکتر و حضور کلیه شرکت کنندگان این برنامه و اعضای انجمن تقدیر و تشکر نمودند و برنامه را به پایان رساندند. خلاصه‌ی موضوعات مطرح شده در وبینار: اوستا: کتاب اوستا سرچشمه بسیاری از آگاهی‌های مردمی ادبی و فرهنگی ما بوده است. ترانه‌ها، نیایش‌ها و آورده‌های حکیمانۀ آن کتاب بزرگ، در دل و دماغ مردم ما همواره نقش ماندگار خود را داشته است. و اما نوروز از همان روزگاران کهن جشن بزرگ ملی آریاییان شناخته شده است. هرچند در اوستا واژۀ نوروز نیامده، ولی در فروردین یشت از آغاز فصل به عنوان یک گهنبار یاد شده است. نگاهی به ریشه ی واژه ی جشن : واژه جشن از ریشه«یزشن/ یسن» به معنی نیایش و مراسم پرستش است. لغت جشن در فارسی از لغت یسن اوستائی به یادگار مانده است چون اصلاً تمام اعیاد، دینی بوده مانند عید فروردگان و عید مهرگان و در این اوقات بخصوصه به ستایش و پرستش و مراسم دینی میپرداختند یا به عبارت دیگر یزشنه میکردند از این جهت روزهای متبرک را جشن خوانده اند. پس جشن در ادبیات زرتشتی لزوماً به معنی رقص و شادی و معنای مطلق امروزی از جشن نبوده، بلکه به مطلقِ مراسمِ نیایش، جشن گفته می‌شود. در فرهنگ ایران باستان، بزرگداشت پدیده های مختلف طبیعت وجود داشته که این ها صفت های خدای بزرگ اهوره مزده بوده اند و اغلب به شکل جشن نمود پیدا می کردند. گاهشمار: زرتشتیان در طول تاریخ، برای به‌جا آوردن این عبادت خود دچار مشکلات و سردرگمی‌هایی شدند. زیرا نوروز به تدریج (و گاهی به یک‌باره) در میان فصول سال جابه‌جا می‌شد! دو عامل زیر را می‌توان مهم‌ترین دلایل این جابه‌جایی‌ها دانست: ۱- تفاوت طول سال دینی و حکومتی با سال طبیعی، و عدم اِعمال سال‌های کبیسه ۲- اصلاح (های) گاهشماری که با انگیزه‌های عملی یا دینی، توسط حکومت‌ها اتفاق می‌افتاد بدین ترتیب، زرتشتیان، نوروز دینی خود را در فصل‌های مختلف سال تجربه کرده‌اند و حتی گاهی برای اطمینان از انجام تکالیف دینی خود، در چند مقطع مختلف از سال، آیین‌های نوروز را برگزار نموده‌اند. پایه گذار نوروز: بیشتر نقل قول‌ها به بنیان جشن سالیانه نوروز این است که جمشید پایه گذار این مراسم بوده است. اول فروردین روزی است که جمشید پس از چند سده جنگ با دیوان زمین را از شر آنان پاک کرد و آن روز را عید شادی نهاد. این روز اعتدال بهاری است و طول روز و شب در ایران زمین به اندازه یکدیگر می‌شود. پس اعتدال و صلح در میان شب و روز برقرار است. سرما و گرما که مظهر بدی هستند در این روز راهی ندارند. این ها از نشانه های عدالت جمشیدی است. نوروز آیینی ایرانی و یادگار قوم آریایی است که همزمان با آغاز و رسیدن زمین به نقطه اعتدال بهاری یعنی روز فروردین آغاز شده تا ششم این ماه یعنی روز تولد زردشت پیامبر بزرگ ایرانیان ادامه دارد. این جشن از دیر باز تا کنون ادامه داشته است. در بسیاری از آثار گذشته نگاران، از جمله در تاریخ طبری، شاهنامه فردوسی و آثار بیرونی، نوروز به جمشید، شاه افسانه ای و در پاره ای دیگر به کیومرث نسبت داده شده و آن را به دلیل آغاز بهار، برابر شدن روز و شب و از سر گرفته شدن درخشش خورشید و اعتدال طبیعت، بهترین روز در سال دانسته اند.برخی مورخان مانند بناکتی و ابن بلخی این روز را روز به سلطنت رسیدن جمشید تاجگذاری او می دانند: در تحویل آفتاب به نقطه حمل دران سرای بر تخت نشست و آن روز نوروز نام نهادند. نوروز و ساسانیان: اردشیر بابکان که در سال 226 میلادی سلسله ساسانیان را تاسیس کرده بود، چهار سال بعد از دولت روم که در جنگ از وی شکست خورده بود، خواست که نوروز ایرانی را به رسمیت بشناسد و سنای روم نیز آن را پذیرفت. در آن زمان ورود مردم عامه به کاخ آزاد بوده و این جشن باشکوه زیادی برگزار می شده است. نوروز و هفت سین: این اقلام و مراسم هیچ گاه در طول تاریخ ثابت نبوده اند. بستگی به شرایط، قومیت‌ها، باورها و اعتقادات دارد حتی برگزاری این مراسم در هر خانواده متفاوت است. اصولا چرا باید این مراسم در نقاط مختلف ثابت باشد؟ هر كسی به شكلی برگزار می‌كرده، گاهی هدف‌های سیاسی پشت قضیه بوده است و گاهی اهداف دیگر. نمی‌توان گفت مراسم سال نو و هفت سین از اصلی آمده و دگرگون شده‌اند. بلکه در طول تاریخ شكل گرفته اند و مردم هم به دلایل مختلف آنها را سال‌ها حفظ و برگزار کرده اند.

لینک های مفید

معاونت فرهنگی و اجتماعی دانشگاه الزهرا(س)